Infolinia.org -> Nasze felietony -> Takie tam, moje osobiste przemyślenia.

Takie tam, moje osobiste przemyślenia.

Gdy byłam dzieckiem, to nie wyobrażałam sobie życia poza moim rodzinnym miastem. Wydawało mi się strasznie dziwne, że ktoś normalnie funkcjonuje poza moim miejscem zamieszkania. W moim wyobrażeniu było to jak wyprawa w kosmos. Całkowicie coś nierealnego. A myślałam tylko o Polsce. Życie poza granicami naszego kraju zupełnie nie docierało do mojej świadomości.

Reklama ogólnosieciowa

Moje życie, dzięki matce, było w jakiś sposób uporządkowane. Szkoła, dom, odrabianie lekcji, oglądanie telewizji, kolacja, paciorek i spać. Z okna mojego przechodniego pokoju widziałam szare, zniszczone podwórko naszej kamienicy. Sąsiadów miałam tych samych od wielu lat. Jedni byli bardzo cisi, niewidoczni wręcz, inni swoim zachowaniem powodowali uczucia, delikatnie mówiąc, o znaczeniu pejoratywnym.

W końcu stałam się dorosłą kobietą. Posiadałam już swoją rodzinę, dzieci. I postanowiliśmy wyjechać. Nie było to proste. Decyzja ta wymagała od nas cierpliwości, rozłąki na ponad dwa lata. Ale się w końcu udało. Znowu wszyscy byliśmy razem. Tylko, że w zupełnie innej rzeczywistości. Inny świat, język, zwyczaje, prawo. Uczyliśmy się życia od początku. Przyznaję, że nie było łatwo.

Pierwsza praca, która na początku przyniosła niesamowity ból fizyczny, pierwsze znajomości, które potem bardzo zawodziły. Wszystko było pierwsze i nie zawsze pozytywne. Jakoś się staraliśmy po prostu żyć.

Całkiem niedawno dotarło do mnie, że właśnie w wieku dziecięcym jedynym moim światem było szare podwórko naszej kamienicy. Teraz widzę, że to podwórko nie jest jedynym miejscem. I jeśli człowiek chce, to poradzi sobie wszędzie na świecie. Ryzyko chęci posiadania lepszego życia jest tego warte. Mimo wszystko. I mimo woli.

Tu też normalnie żyjemy, pracujemy, bawimy się, mamy rodziny, przyjaciół. Kochamy, zdradzamy, odchodzimy lub zostajemy. Dbamy o swoje rodziny, kupujemy domy, samochody i inne dobra. Do Polski jeździmy na święta, bo tęsknimy. I trudno się temu dziwić. Tam została nasza rodzina, nasi przyjaciele, nasze dobra. Kultywujemy je w sobie i nie chcemy, żeby ktokolwiek je nam odebrał. A z drugiej strony mimo tej tęsknoty nie wyobrażamy sobie życia w Polsce. Jeszcze nie w tych warunkach. Nie jesteśmy wcale gorsi od tych, którzy pozostali. Uważam, że wręcz przeciwnie – ponieśliśmy niejedno ryzyko, żeby nam się udało. Nie uciekamy od problemów dnia codziennego, pokonujemy więcej przeszkód, niż ci, którzy zostali w naszym ojczystym kraju. Ale to mogą zrozumieć tylko ci, którzy zdecydowali się na emigrację.

Dziś wiem, że Anglia nie jest kosmosem, którego nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Żyję tu, funkcjonuję, ja i moja rodzina. I jest nam całkiem dobrze. I nie jestem w tym odosobniona, co napawa nie tylko mnie optymizmem.

Na koniec dodam, że życzę wszystkim Polakom zdrowego podejścia do emigracji, ułożenia sobie życia w nowej ojczyźnie w jak najlepszy sposób i satysfakcji z życia. To mówię ja – wieczna optymistka.

Anieliczka

• Uaktualnij art.
• Poleć
• Drukuj
• obserwuj
• Zgłoś nadużycie