Praca Ogloszenia Katalog Polspec Poradnik Zapytaj eksperta Logo: Infolinia.org mapa galeria galeria czat Forum randka

Czuję się tu jak w domu

2009-05-25 21:30:43

rozmowa z Aloną Bondarenko, finalistką Warsaw Open 2009

Kiedy dziesięć lat temu trzy młodziutkie Ukrainki przyjechały na turniej do Kędzierzyna-Koźla, nie przypuszczały, że razem z mamą zostaną tam na dwa lata. O początkach kariery pierwszej rakiety Ukrainy i 39. tenisistki świata portal SportoweFakty.pl rozmawiał z Aloną Bondarenko. Uśmiechnięta zawodniczka zgodziła się na wywiad tuż po wygranym, półfinałowym meczu Warsaw Open 2009. -Czuję się w Polsce jak w domu i chciałabym tu częściej grać - powiedziała piękna polszczyzną, 25-letnia tenisistka.

 

Wojciech Potocki: Jest pani jedną z najlepszych tenisistek świata, ale nie wszyscy wiedzą, że zaczynała pani karierę w Polsce, w Kędzierzynie-Koźlu. Jak tam, razem z siostrami, trafiłyście?

Alona Bondarenko: To było jakieś dziesięć lat temu. Przyjechałyśmy na turniej ITF, "dziesięciotysięcznik". Po ostatnim meczu pan Andrzej Bandurowski, który był dyrektorem zawodów zaproponował mamie, byśmy wszystkie zostały. My miałyśmy trenować w klubie, a mama szkolić dzieci. Potraktowaliśmy tę propozycję bardzo poważnie i zostałyśmy w Kędzierzynie na dwa lata.


Szybka decyzja...

- No, nie. Dość długo zastanawiałyśmy się. Przeważył fakt, że na Ukrainie prawie nie było kortów, a w Polsce, pan Bandurowski zaproponował nam bardzo dobre warunki do treningu.

Byłyście wtedy nastolatkami i chodziłyście do miejscowej szkoły.

- Ja nie, bo za słabo znałam polski, by uczyć się w liceum, ale Katia, moja młodsza siostra tak. Uczyła się w kędzierzyńskiej szkole.

Za to teraz mówi pani po polsku doskonale.

Przez tamte dwa lata zdążyłam się nauczyć, a poza tym czasami przyjeżdżamy do Warszawy na turnieje i można sobie chwilę po polsku porozmawiać (śmiech).

Dziesięć lat temu nie tylko trenowałyście, ale byłyście nawet zgłoszone w Polskim Związku Tenisowym.

- Tak, grałyśmy wtedy jako zawodniczki Kędzierzyńskiego Klubu Tenisowego i jeździłyśmy na polskie turnieje. Stąd tak dobrze znamy wasz kraj.

Czemu ta kędzierzyńska przygoda skończyła się po dwóch latach? Nie rozmawiałyście z mamą o tym, by zostać w Polsce na zawsze? Może poprosić o nasze obywatelstwo?

- Musiałyśmy wracać do Kijowa, bo tam przecież został tata. To była decyzja naszej mamy (śmiech). O stałym pobycie w waszym kraju nawet nie myślałyśmy, ponieważ mamy na Ukrainie naprawdę dużą rodzinę i nie chciałyśmy żyć daleko od nich. Inny powód to nasza coraz lepsza gra. Zdecydowałyśmy wspólnie z mamą, że trzeba grać w coraz lepszych turniejach.

Jak pani wspomina tamten czas?

- Bardzo dobrze. Wedy, tak naprawdę, zaczęła się nasza kariera. Najpierw grałyśmy w turniejach juniorskich, potem jeździłyśmy po Polsce na turnieje seniorek. Na Ukrainie byłoby to nie możliwe.

Zostały z tego okresu jakieś przyjaźnie?

- Myśmy wtedy bardzo dużo trenowały i czasu na spotkania z koleżankami nie było zbyt wiele. Więcej przyjaciółek miała Katia, która chodziła do szkoły.

- Czy teraz, na Ukrainie, jesteście z siostrą traktowane, tak jak w Polsce Agnieszka i Ula Radwańskie?

- Można tak powiedzieć. Udzielamy wielu wywiadów, wszyscy pytają o nasze starty. Tak, siostry Bondarenko, są teraz na Ukrainie znane (śmiech).

Tworzycie z siostrą Kateryną jeden z najlepszych debli, na świecie. Grałyście już z siostrami Radwańskimi/

- Raz, na turnieju w Turcji i przyznam się, że nie udało nam się ich pokonać. Za to wygrałyśmy z Agnieszką, która występowała w parze z Martą Domachowską.

Pani kariera nabrała ostatnio przyspieszenia. Jak daleko chce się pani wspiąć się w rankingu WTA?

- Nic nie planuję, bo najważniejsze by dobrze grać Jeśli dalej będzie mi szło tak jak ostatnio, to na pewno wrócę tam gdzie byłam w zeszłym sezonie. Czyli do pierwszej dwudziestki.

W Warszawie będą kolejne punkty za finał, ale chyba liczy pani na zwycięstwie w sobotnim pojedynku z Rumunką Dulgheru. Ona jest klasyfikowana dużo niżej niż Alona Bondarenko.

- Czuję się u was jak w domu i będę się bardzo starać, aby wygrać. Nie lekceważę jednak rywalki, bo skoro doszła do finału to na pewno gra dobrze. Już dwa lata temu w finale warszawskiego turnieju i przegrałam. Teraz tak nie będzie.

Gra pani ostatnio bardzo dużo spotkań. Tuz po sobotnim finale lecicie, do Paryża, ale tam też będzie niewiele czasu na odpoczynek. Jak pani to wytrzyma fizycznie?

- Sądzę, że wolny będzie tylko jeden dzień. Tak już jest, kiedy wszystko się udaje i grasz dobrze, to nawet taki jeden dzień wystarczy by zregenerować siły. Wszystko jest tak ułożone, że ci którzy w jednym turnieju dochodzą do finału nie mają czasu na odpoczynek, przed następnym. Gdybym przegrała w pierwszej rundzie byłoby inaczej. Ja wole wygrywać (śmiech).

Pani trenerką jest mama Natalia. W półfinale Warsaw Open rad udzielał jednak młody chłopak. Kto to jest? Narzeczony?

- Nie, nie. Po prostu sparingpartner, który jeździ z nami na wszystkie turnieje. W Warszawie jest mama, ale ona nie może wszędzie z nami podróżować ponieważ mamy na Ukrainie szkółkę tenisową i koś musi dzieciaki trenować.

W Paryżu jednak będziecie z mamą.

- Nie, mama wraca (śmiech).

To dobrze czy źle? Wolicie gdy wam kibicuje, czy lepiej czuje się pani gdy nie patrzy na grę córki?

- Chciałabym, żeby więcej z nami jeździła. Niestety ma też inne obowiązki, więc często musimy sobie bez niej radzić. Wolę kiedy jest obok kortu, bo zawsze może coś podpowiedzieć, a często jej rady się sprawdzają.

W Warszawie zagra pani w finale. A w Paryżu? Postawiła sobie pani jakiś konkretny cel?

- Zawsze kiedy sobie wyznaczam jakieś ważne cele, to na korcie nic się nie udaje. Dlatego teraz postanowiłam po prostu dobrze grać i od kilku tygodni taka "taktyka" się sprawdza. Mówię, więc sobie - O.K. trzeba grać dobrze, a jak daleko zajdę to się dopiero okaże.

Na koniec wróćmy do Kędzierzyna. Chciała by pani tak jeszcze tam zagrać? Pan Bandurowski buduje nową piękną hale tenisową.

- Tak? Nie wiedziałam. Chciałabym w ogóle częściej grać w Polsce i mam nadzieję, że będzie u was więcej turniejów z cyklu WTA Tour. A Kędzierzyn? Jeśli tylko będzie okazja i mnie tam zaproszą to bardzo chętnie zagram. Mam przecież stamtąd wiele miłych wspomnień.

Wojciech Potocki
sportowefakty.pl

Oceń artykuł
Uwaga: Właściciele serwisu nie ponoszą żadnej odpowiedzialności za sposób w jaki są używane artykuły, bądź podejmowane decyzje na ich podstawie.
dodajdo.com
Komentarze (0)

Artykuł nie ma jeszcze żadnych komentarzy. Bądź pierwszy!

Dodaj komentarz

Przepisz kod*

Nazwa użytkownika:*

Treść komentarza:*

angryMr. Greennot happyWinkRolling EyesCrying or Very sadEmbarassedRazzLaughingnnnnnnnn