Infolinia.org -> Społeczeństwo -> Muzułmanie - poznaj swoich sąsiadów

Muzułmanie - poznaj swoich sąsiadów

Wprowadzenie

 

 

Wielu z nas decydując się na wyjazd do Anglii, nie spodziewało się, że po przyjeździe na miejsce zetknie się z tak zróżnicowanym kulturowo i religijnie społeczeństwem .

Polska jest krajem katolickim, w niektórych tylko jej regionach można spotkać niewielkie grupy społeczne o innej kulturze czy religii. Niektórzy poczuli się obco w miastach, gdzie na każdej ulicy można spotkać ludzi ubranych w stroje kultury muzułmańskiej czy meczety. Wydaje się to dziwne i obce. Inni spotkali się z negatywnymi opiniami na temat kultury, zachowania a jeszcze inni doświadczyli przykrych zdarzeń ze strony tych ludzi. Jednakże, jak w każdym społeczeństwie, czy to chrześcijańskim czy też ateistycznym, spotkać można ludzi którzy nie żyją w zgodzie z kulturą czy zasadami religijnymi. Artykuł ten ma na celu przybliżyć nieco kulturę i religię muzułmańską, chociażby po to, że wielu muzułmanów jest naszymi sąsiadami zza ściany i warto przez to zrozumieć i być świadomym ich zachowania codziennego. Ciekawe jest to o tyle, że korzenie wiary muzułmańskiej i chrześcijańskiej są wspólne – od stworzenia świata poprzez misję proroków. Poniższe teksty zostały zaczerpnięte ze stron polskich o tematyce muzułmańskiej.
administrator

 

Reklama ogólnosieciowa

Czy Islam, Chrześcijanie i Żydzi mają te same korzenie swojej wiary?

Tak. Oryginalne, niezmienione objawienia dane Abrahamowi i innym prorokom, począwszy od Adama, pochodzą od jedynego Prawdziwego Boga. Wspólne pochodzenie wyjaśnia ich podobieństwa w wielu poglądach i wartościach. Abraham jest wspomniany w Koranie jako jeden z największych proroków i jest uhonorowany tytułem „Przyjaciel Boga". Abrahamowi i Jego najstarszemu synowi Ismailowi Bóg nakazał zbudować świątynię Kaba w miejscu dzisiejszego miasta Mekka w Arabii Saudyjskiej. Kaba  jest  prostą,  kamienną  budowlą będącą sanktuarium wiary w Jedynego Boga. W Koranie napisane jest, że Bóg nakazał Abrahamowi by Ten wezwał wszystkich ludzi do odwiedzenia tego miejsca i do dzisiaj, kiedy pielgrzymi udają się tam, mówią „Oto jestem, Panie" jako odpowiedź na wezwanie Abrahama. Kaba jest centralnym miejscem wiary, w którego kierunku zwracają twarz muzułmanie modląc się do Boga Wszechmogącego.

Kim jest Jezus Chrystus dla muzułman?

  Muzułmanie bardzo szanują Jezusa. Uważają go za jednego z największych Proroków i wysłanników. Nigdy nie mówią o Nim po prostu „Jezus" ale zawsze dodają zwrot „pokój z Nim". Koran potwierdza Jego urodzenie z dziewicy a specjalny werset (surrah) jest zatytułowany „Maria". Koran opisuje Zwiastowanie następująco:

„O Mario! Zaprawdę, Bóg wybrał ciebie i czynił cię czystą, i wybrał ciebie ponad kobietami światów” (Koran 3:42).

„O Mario! Bóg zwiastuje ci radosną wieść o Słowie pochodzącym od Niego, któremu imię Mesjasz, Jezus, syn Marii. On będzie wspaniały na tym świecie i w życiu ostatecznym,  i  będzie  jednym  z  przybliżonych.  I  będzie  przemawiał  do ludzi już w kołysce, a także jako mąż dojrzały; i będzie wśród sprawiedli­wych.

Ona powiedziała: jakże będę miała syna, skoro nie dotknął mnie żaden mężczyzna? Powiedział: Tak będzie! Bóg stwarza to co chce! Kiedy On decyduje o istnieniu jakiejś rzeczy, to tylko mówi - I to się staje” (Koran 3:45-47).

          Jezus (PzN) urodził się cudownie dzięki tej samej mocy, która stworzyła do życia Adama bez ojca.  „Zaprawdę,  Jezus  jest  u  Boga  jak  Adam:  On  stworzył go z prochu, a następnie powiedział do niego: Bądź ­i on jest”(Koran 3:59).

          W czasie swej prorockiej misji Jezus dokonywał wielu cudów. Koran donosi nam, że Jezus (PzN) powiedział:

„Przyszedłem do was ze znakiem od waszego Pana. Ja utworzę wam z gliny postać ptaka i  tchnę  w  niego,  i  on  stanie  się ptakiem. Ja uzdrowię chorego i trędo­watego i ożywię zmarłych - za zezwoleniem Boga” (Koran 3:49).

          Ani Muhammad, ani Jezus (PzN) nie zostali przysłani po to by zmieniać podstawowe doktryny wiary w Jednego Boga, przyniesione przez wcześniejszych proroków ale po to by je odnowić i potwierdzić. W Koranie napisane jest że Jezus (PzN) przyszedł mówiąc:                                        .

„Ja przychodzę potwierdzić prawdziwość tego, co było przede mną w Torze, i aby uczynić dla was dozwolonym część tego, co było wam zakazane. Przyszedłem do was ze znakiem pochodzącym od waszego Pana. Bójcie się Boga i słuchajcie mnie!” (Koran 3:50).

Prork Muhammad powiedział:

"Ktokolwiek wierzy, że nie ma Boga jak tylko Bóg jedyny, bez współtowarzyszy i że Muhammad jest jego Wysłannikiem, że Jezus jest Sługą i Wysłannikiem Boga, jego słowa, którymi przemówił do Marii i duch, który wypływa z Niego, i że Raj i Piekło są prawdą, będzie przyjęty przez Boga do Nieba” (hadis ze zbioru al Bukhariego).

Czy Islam jest religią tolerancyjną dla innych religii?

          Tak. Stanowisko Islamu jest jednoznaczne.

 

„Nie ma przymusu w religii” (Koran 2:256).

 

          Ochrona praw nie muzułmanów do wiary jest istotną częścią prawa islamskiego. To również przedstawione jest w Koranie:

 

„Allah nie zabrania wam, abyście byli dobrzy i sprawiedliwi. Względem tych, którzy was nie zwalczali z powodu religii. Ani nie wypędzali was z waszych domostw. Zaprawdę, Allah miłuje ludzi sprawiedliwych” (Koran 60:8).

 

          Dlatego w świecie islamskim kwitną społeczności niemuzułmańskie i ich świątynie religijne. Historia przytacza wiele przykładów tolerancji Muzułmanów względem   innych   wyznań.   Na   przykład   przed   Hiszpańską   Inkwizycją,   Żydzi i Chrześcijanie żyli i pomyślnie się rozwijali w Andaluzji (Hiszpania), która przez wieki znajdowała się pod panowaniem muzułmańskim. Prawo islamskie zezwala też niemuzułmanom zakładać własne sądy i wpro­wadzać w życie, osobiste i rodzinne prawa, administrowane przez wybierane przez daną społeczność autorytety religijne.

Co Islam mówi o wojnie?

Podobnie  jak  Chrześcijaństwo,  Islam  pozwala  walczyć  w  obronie  własnej, w obronie religii lub tych, którzy zostali siłą wysiedleni ze swych domów. Określono dokładnie zasady walki. Zawierają one zakaz uciskania cywilów, niszczenia upraw, drzew i trzody. Jak mawiają muzułmanie, bezprawie triumfowałoby na ziemi gdyby dobrzy ludzie nie byli przygo­towani ryzykować swego życia w słusznej sprawie. Czytamy w Koranie:

 

„Zwalczajcie na drodze Boga tych, którzy was zwalczają, lecz nie bądźcie najeźdźcami. Zaprawdę, Bóg nie lubi najeźdźców” (Koran 2:190).

 

„I zwalczajcie ich, aż ustanie prześladowanie i religia będzie należeć do Boga. A jeśli oni się powstrzymają, to wyrzeknijcie się wrogości, oprócz wrogości przeciw niesprawiedliwym!” (Koran 2:193).

 

„A jeśli oni skłonią się do pokoju, to i ty się ku niemu skłoń i zaufaj Bogu! Zaprawdę, On jest Słyszący, Wszechwiedzący!” (Koran 8:61).

 

          Wojna jest zatem ostatnią ucieczką i podlega rygorystycznym warunkom narzuconym przez święte prawo. Często niezrozumiany i nadużywany termin dżihad oznacza  „zmaganie”  a nie  „święta wojna”  (termin,  którego  nie  znajdziemy nigdzie w Koranie). Dżihad jako pojęcie związane z islamem należy rozumieć na poziomie osobistym jako  wewnętrzne  zmaganie  ze złem, zmaganiem  o przyzwoitość i dobro, a na poziomie społecznym zmaganiem na polu bitwy, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Czym jest Koran dla muzułmanina?

  Koran jest prawdziwym słowem Boga, Wszechmogącego. Kompletnym zbiorem wszystkich słów objawionych przez Boga za pośrednictwem Archanioła Gabriela  Prorokowi  Muhammadowi.  Koran  był  zapamiętywany  przez  Muhammada i jego przyjaciół, dyktowany jego uczniom i zapisany przez pisarzy, którzy w czasie życia Proroka wielokrotnie sprawdzali tekst. Żaden ze 114 rozdziałów (surra) nie został przez stulecia zmieniony.

          Koran jest w każdym szczególe tak samo wyjątkowym i cudownym tekstem, jakim był, gdy został objawiony Muhammadowi 14 wieków temu. Koran jest podstawowym źródłem wiary i praktyki każdego muzułmanina. Wiąże się ze wszystkimi tematami, jakie określają nas jako istoty ludzkie, włączając w to mądrość, doktrynę i prawo. Jego podstawowym tematem jest relacja pomiędzy Bogiem i Jego Stworzeniami. Jednocześnie, Koran zapewnia przewodnictwo uczciwej wspólnocie, przyzwoitemu człowiekowi, kieruje sprawiedliwymi regułami ekonomicznymi.

Pięć filarów Islamu

„Nie ma Boga poza Allahem i Muhammad jest Wysłannikiem Boga". Ta deklaracja wiary nazywa się szahada i jest to prosta formuła, którą powtarzają wszyscy wierzący.  Znaczeniem  tych  słów jest wiara, że jedynym celem życia jest usługiwanie i posłuszeństwo Bogu i można to osiągnąć poprzez nauki i powtarzanie praktyk Ostatniego Proroka Muhammada.

 

Salat, czyli modlitwa.

Salat to nazwa obowiązkowych modlitw, odmawianych pięć razy dziennie, będących bezpośrednim połączeniem wiernego z Bogiem. W Islamie nie ma żadnego hierarchicznego autorytetu ani kapłanów. Modlitwy prowadzone są przez uczoną osobę znającą Koran, zazwyczaj wybieraną przez zgromadzenie.

          Modlitwę  odmawia  się o świcie, w południe, późnym popołudniem, o zachodzie i po zmroku. Tak więc modlitwy określają rytm całego dnia. Te pięć nakazanych modlitw zawiera wersety z Koranu wypowiadane w jęz. arabskim, czyli w języku Objawienia. Osobiste prośby można składać w każdym języku i o każdej porze. Mimo, iż preferowane jest by modlić się razem z innymi w meczecie Muzułmanie mogą to robić prawie wszę­dzie, np. w polu, fabryce, biurze czy na uniwersytecie. Często, przybyszów  odwiedzających świat muzułmański uderza centralne znaczenie modlitw w życiu codziennym.

 

Tłumaczenie wezwania do modlitwy - Azan:

 

Allah jest Wielki

Allah jest Wielki

Allah jest Wielki

Allah jest Wielki

Wyznaję, że nie ma Boga prócz Allacha

Wyznaję, że nie ma Boga prócz Allacha

Wyznaję, że Muhammad jest Wysłannikiem Allaha

Wyznaj(', że Muhammad jest Wysłannikiem Allaha

Przybywajcie na modlitwę!

Przybywajcie na modlitwę!

Przybywajcie na sukces!

Przybywajcie na sukces!

Allah jest Wielki

Allah jest Wielki

Nie ma Boga prócz Allacha

 

Zakat, czyli finansowy obowiązek muzułmanina.

Ważną regułą Islamu jest twierdzenie, że wszystko należy do Boga i Jego bogactwo jest w posiadaniu istot  ludzkich. Słowo  zakat  oznacza  zarówno  „oczyszczenie"  jak i „rozwój". Nasz dobytek jest oczyszczany przez odkładanie na bok jego części dla tych, którzy są w potrzebie lub generalnie dla całej społeczności. Każdy muzułmanin oblicza swój zakat indywidualnie. Wymaga to rocznej opłaty w wysokości 1/40 swych dóbr wyłączając dom, samochód i narzędzia pracy. Indywidualnie można podarować tak dużo, jak się uważa jako sadaka i robi się to raczej w sekrecie. Można to słowo przetłumaczyć jako „Ochotnicza dobroczynność" i ma ono szersze znaczenie. Prorok powiedział:

„Nawet spotkanie swego brata z uśmiechem na twarzy jest aktem dobroci”.

Prorok powiedział też:

„Dobroczynność jest obowiązkiem każdego muzułmanina”.

Został zapytany: „Co, jeśli ktoś nie ma nic?”.

Prorok odrzekł: „Powinien zacząć pracować własnymi rękoma na swój zarobek a potem oddać coś z tego potrzebującym”.

Wtedy przyjaciele Proroka zapytali: „A co, jeśli nie może pracować”.

Prorok powiedział: „Powinien zatem pomóc biednym i potrzebującym”.

Przyjaciele nadal pytali: „Co, jeśli nie może zrobić nawet tego?”.

Prorok odrzekł: „Powinien nalegać by inni czynili dobro”.

Ci odpowiedzieli: „Co, jeśli tego też nie może zrobić?”.

Prorok odpowiedział im: „Powinien więc sprawdzić czy sam nie czyni zła. To też jest aktem dobroci”.

4. Saum czyli post.

Każdego roku w miesiącu Ramadan wszyscy muzułmanie od wschodu do zachodu słońca powstrzymują się od jedzenia, picia i stosunków seksu­alnych. Ci, którzy są chorzy, starzy lub podróżują, kobiety w czasie menstruacji, ciąży lub karmienia mogą złamać post i nadrobić go taką samą ilością, gdy będą zdrowi i zdolni do tego. Dzieci zaczynają pościć (oraz odprawiać modlitwy) w okresie pokwitania chociaż wiele z nich zaczyna wcześniej.

          Mimo tego, iż poszczenie jest korzystne dla zdrowia, jest to przede wszystkim sposób samooczyszczenia i próba bogobojności, przez odcięcie się od doczesnych wygód, nawet na krótki czas osoba poszcząca skupia się na swych regułach życiowych przez ciągłe strzeżenie się obecności Boga. Bóg określa post w Koranie następująco:

„O wy, którzy wierzycie! Jest wam przepisany post. Tak jak został przepisany tym, którzy byli przed wami - być może wy będziecie bogobojni.” (Koran 2:183).

 

5. Hadżdż, czyli pielgrzymka.

Pielgrzymka do Mekki (Hadżdż) jest obowiązkiem tylko tych, którym pozwala na to sytuacja finansowa i zdrowie. Niemniej jednak ponad 2 miliony ludzi ze wszystkich stron świata odwiedza Mekkę każdego roku. Pielgrzymka daje unikalną szansę spotkania   wielu   narodów   w   jednym   miejscu.   Coroczny  hajj   rozpoczyna   się w dwunastym miesiącu kalendarza muzułmańskiego, który jest kalendarzem księżycowym  a  nie  słonecznym  (dlatego  Hadżdż  i  Ramadan odbywa się czasem w lecie, a czasem w zimie). Pielgrzymi noszą specjalne okrycia, proste szaty, które nie pokazują pochodzenia klasowego i kulturowego, aby wszyscy stali się równi wobec Boga. Obrządki Hadżdż, które pochodzą od Abrahama zakładają siedmiokrotne obchodzenie wokół Kaba i również siedmiokrotne przechodzenie pomiędzy górami Safa i Murwa jak to robiła Hagar (Hadżir żona Abrahama) szukając wody. Później pielgrzymi stają razem na brzegu szerokiej równiny Arafat (pustynnej przestrzeni nieopodal Mekki i łączą się w modlitwie o Boże przebaczenie przed Dniem Sądu.

          Zamknięcie Hadżdż zaznacza się uroczystym świętem Id al Adha, które celebruje się we wszystkich społecznościach muzułmańskich na całym świecie modlitwą i obdarowywaniem się prezentami. Id al Adha i Id al Fitr - święto zakończenia Ramadanu, są dwoma najważniejszymi świętami w kalendarzu muzuł­mańskim.

Kim jest prorok Muhammad?

Muhammad urodził sie w Mekce w 570 r.n.e. w okresie, który Europejczycy nazywają średniowieczem. Muhammad był synem Abd Allaha, pana z plemienia Kurajsz. Ojciec Mu­hammada zmarł przed narodzeniem syna a jego matka Amina zmarła zaraz potem. Muhammad był wychowywany przez swego wuja Abu Taliba. Kiedy dorastat znany był ze swej prawdo­mówności, wielkoduszności i szczerości zasługując  sobie  na  imię  al Amin  - zaufany. Często proszono go o udzielanie porad i rozstrzyganie sporów. Muhammad był z natury myślicielem i nie znosił dekadenckiego życia swej wspólnoty. Stało się jego nawykiem rozmyślanie od czasu do czasu w sa­motności w jaskini Hira nieopodal szczytu dżabal al Nur, Góry Światła koło Mekki.

Jak muzułmanie podchodzą do starości, śmierci i życia po niej?

Instytucje takie jak domy starości są w świecie muzułmańskim nieznane. Wysiłek dbania o swych rodziców w tym najtrudniejszym dla nich okresie uważany jest za punkt honoru i błogosła­wieństwo.

          W Islamie, opieka nad rodzicami jest najpoważniejszym, po oddawaniu czci Bogu obowiązkiem i prawem rodziców jest oczekiwać opieki. Okazywanie jakiejkolwiek irytacji uważa się za podłe, bo przecież starsi nie z własnej winy stają się trudni do zniesienia. Napisane jest w Koranie:

 

„l postanowił twój Pan abyście nie czcili nikogo innego, jak tylko jego; i dla rodziców dobroć! A jeśli jedno z nich lub oboje osiągną przy tobie starość, to nie mów im: precz i nie popychaj ich, lecz mów do nich słowami pełnymi szacunku! Pochylaj ku nim skrzydło łagodności, przez miłosierdzie i mów: Panie mój, bądź dla nich miłosierny, tak jak oni byli, wychowując mnie, kiedy byłem mały.” (Koran 17:23-24).

 

          Muzułmanie wierzą, że obecne życie jest tylko próbą przygotowania do następującego po śmierci królestwa wiecznej egzystencji. Podstawowe zasady Islamu zakładają wiarę w: Dzień Sądu, Zmartwychwstanie, Niebo i Piekło.

          Gdy muzułmanin(ka) umiera jest umyty(a) najczęściej przez członka rodziny, potem odziany(a) w czyste i białe sukno a następnie pochowany(a) i pożegnany(a) prostą modlitwą. Ceremonia pogrzebowa odbywa się raczej w dniu śmierci. Takie traktowanie zwłok uważa się za ostatnią posługę, jaką można spełnić swym krewnym  i okazję do refleksji o własnej krótkiej egzystencji na ziemi.

W co wierzą muzułmanie?

Muzułmanie wierzą w Jedynego, Wyjątkowego Niepo­równywalnego do niczego, Litościwego Boga Jedynego Stwórcę, Opiekuna Wszechświata; w Aniołów stwo­rzonych przez Niego; w Proroków, przez których płynęły Jego słowa; w Dzień Sądu i w indywidualną odpo­wiedzialność za czyny; w Bożą władzę nad przeznacze­niem, nie ważne dobrym czy złym; w życie po śmierci. Muzułmanie wierzą, że Bóg wysłał Swych Proroków i Wysłanników począwszy od Adama (Adam) przez Noego (Nuh), Abrahama (Ibrahim), Lota (Lut), Ismaila (Ismail) Izaaka (lshaq), Jakuba Jaqub), Józefa (Jusuf), Hioba (Ajjub), Mojżesza (Musa), Aarona (Harun), Dawida (Dawud), Salomona (Sulajman), Eliasza (IIjas), Jonasza (Junus), Jana Chrzciciela (Johja) i Jezusa (lsa), Pokój z Nimi. Ostatnia wiadomość od Boga dla ludzkości, będąca potwierdzeniem odwiecznych przesłań i podsumowaniem tego, co wcześniej przeminęło, objawiona została Ostatniemu Prorokowi Muhammadowi (PzN) przez Archanioła Gabriela.

Człowiek staje się muzułmaninem, gdy wierzy i wypo­wiada słowa:

 

„Nie ma Boga poza Allahem i Muhammad jest jego Wysłannikiem".

 

          Tą  deklaracją  wierny  ogłasza swą wiarę we wszystkich wysłanników i Księgi (w ich pierwotnej i oryginalnej formie), które ci wysłannicy przywieźli.

Prawa człowieka według Islamu:

Wolność sumienia zagwarantowana jest przez sam Koran:

 

„Nie ma przymusu w religii! Prawość wyróżnia się od nieprawości. I ten, kto odrzuca fałszywe bóstwa, a wierzy w Boga, uchwycił za najpewniejszy uchwyt, nie mający żadnego Pęknięcia. Bóg jest Słyszący, Wszechwiedzący!” (Koran 2:256).

 

         Życie, honor i własność wszystkich obywateli we wspólnocie muzułmańskiej są uważane za nienaruszalne, niezależnie od wyznania. Rasizm i seksizm są obce muzułmanom a Koran traktuje wszystkich ludzi na równi.

 

„O ludzie!  Oto  stworzyliśmy  was  z  mężczyzny  i  kobiety  i  uczyniliśmy was ludami i Plemionami, abyście się wzajemnie znali. Zaprawdę, najbardziej szlachetny pośród was, w obliczu Boga, to najbardziej bogobojny spośród was! Zaprawdę, Bóg jest wszechwiedzący, dobrze świadomy!” (Koran 49:13).

W jaki sposób Muhammed stał się prorokiem?

W wieku lat 40-tu, zaangażowany w samotne przemyślenia, Muhammad otrzymał swe pierwsze objawienie od Boga przekazane przez Archanioła Gabriela. Objawienia, kontynuowane przez następne 23 lata znamy jako Koran.

          Muhammad zaczął recytować słowa, które usłyszał od Gabriela i rozgłaszał prawdę, którą objawił mu Bóg. Mekkańczycy nie zwracali na niego uwagi i w swej ignorancji byli przeciwni Jemu i Jego towa­rzyszom. W roku 622 n.e. Bóg nakazał społeczności muzułmańskiej wyemigrować. Opuścili więc Mekkę i udali się do Medyny, około 350 km na północ. Wydarzenie to stanowi początek kalendarza muzułmańskiego.

          Medyna dała Muhammadowi i Jego towarzyszom schronienie i w niej powstała pierwsza wspólnota wierzących. Po wielu latach Prorok i Jego uczniowie powrócili do Mekki  i  przebaczyli  swym  dawnym  przeciwnikom  oraz  poświęcili  Ka'aba  wierze w Jed­nego Jedynego Boga. Zanim Prorok zmarł w wieku 63 lat, większa część Arabii była już muzułmańska, a wiek po jego śmierci Islam rozszerzył się do Hiszpanii na zachodzie i aż po Chiny na wschodzie.

Fragmenty Koranu które mogą ciekawić swym podobieństwem do Starego Testamentu.

Księga II Al Bakara

2:1Alif. Lam. Mim.

2:2To jest Księga – nie ma, co do tego żadnej wątpliwości – droga prosta dla bogobojnych;

2:3Dla tych, którzy wierzą w to, co skryte, którzy odprawiają modlitwę i rozdają z tego, w co ich zaopatrzyliśmy;

2:4I dla tych, którzy wierzą w to, co tobie zesłaliśmy, i w to, co zostało zesłane przed tobą; oni wierzą mocno w życie ostateczne.

2:5Tacy są na drodze prostej, danej im od ich Pana, i oni będą szczęśliwi.

2:6Zaprawdę, tym, którzy nie wierzą, jest wszystko jedno, czy ty ich ostrzegasz, czy nie ostrzegasz, oni i tak nie uwierzą.

2:7Bóg nałożył pieczęć na ich serca i na ich słuch, a na ich oczach położył zasłonę. Dla nich kara będzie straszna.

2:8Wśród nich są tacy, którzy mówią: „Wierzymy w Boga i w Dzień Ostatni!” Lecz oni wcale nie są wierzącymi.

2:9Oni usiłują oszukać Boga i tych, którzy wierzą, lecz oszukują tylko siebie samych; oni tego nie pojmują.

2:10W ich sercach jest choroba, a Bóg jeszcze powiększa ich chorobę. Spotka ich kara bolesna za to, że kłamią.

2:11A kiedy im mówią: Nie szerzcie zepsucia na ziemi!” oni mówią: „My tworzymy tylko dobro!”

2:12Czyżby? Zaprawdę oni szerzą zgorszenie i nie są tego świadomi!

2:13A kiedy im mówią: „Uwierzcie tak, jak wierzą ci ludzie!” oni mówią: „Czyż my mamy wierzyć, jak wierzący . Czyżby? Zaprawdę, to oni są, głupcami , lecz oni nie wiedzą!

2:14A kiedy spotykają tych, którzy wierzą, mówią: „My wierzymy!” A kiedy są sami ze swoimi szatanami, to mówią: „My przecież jesteśmy z wami. My sobie tylko żartujemy!”

2:15Bóg zażartuje z nich i przedłuży ich trwanie w buncie, w którym wędrują na oślep.

2:16To są ci, którzy kupili błądzenie za drogę prostą; nie przyniósł im jednak korzyści ich handel i nie znaleźli się na drodze prostej.

2:17Oni są podobni do tego, który zapalił ogień, a kiedy ogień oświetlił to, co było wokół niego, Bóg zabrał im światło i pozostawił ich w ciemnościach, tak iż nie mogli widzieć.

2:18Głusi, niemi i ślepi – oni nie zawrócą.

2:19Albo do chmury burzowej na niebie – w niej są ciemności, grzmot i błyskawica. Oni, obawiając się śmierci, wkładają palce w swoje uszy przed piorunami. Bóg obejmuje niewiernych.

2:20Błyskawica omal nie odbiera im wzroku. Za każdym razem, kiedy ona daje im światło, oni idą w nim; a kiedy ogarnia ich ciemność , oni się zatrzymują. Jeśliby zechciał Bóg, to zabrałby im słuch i wzrok. Zaprawdę, Bóg jest nad każdą rzeczą wszechwładny!

2:21O ludzie! Czcijcie waszego Pana, który was stworzył, jak i tych, którzy byli przed wami! - być może, wy będziecie bogobojni!

2:22On jest Tym, który uczynił dla was ziemię posłaniem, niebo – budowlą. On spuścił z nieba wodę sprawił, że dzięki niej wyrosły owoce Jako zaopatrzenie dla was. Nie dawajcie więc Bogu równych, skoro wy wiecie.

2:23A jeśli pozostajecie w wątpliwości wobec tego, co zesłaliśmy Naszemu słudze, o przynieście surę podobną do tego wezwijcie waszych świadków, poza Bogiem,

2:24A jeśli jesteście prawdomówni! A jeśli tego nie uczynicie a wy nigdy tego nie uczynicie – to bójcie się ognia, a paliwem jego będą ludzie i kamienie, który został przygotowany dla niewiernych.

2:25I zwiastuje radosną wieść tym, którzy uwierzyli i czynili dobre dzieła, iż dla nich będą Ogrody, gdzie w dole płyną strumyki. Ilekroć są zaopatrywani w jakiekolwiek owoce z nich, oni mówią: „To jest to, co otrzymywaliśmy kiedyś!”, albowiem to, co otrzymują, jest bardzo podobne. Będą tam mieli małżonki czyste, będą tam przebywać na wieki.

2:26Zaprawdę, Bóg się nie wstydzi przytoczyć jako podobieństwo komara lub czegoś znaczniejszego. A ci, którzy wierzą, wiedzą, że to jest prawda od ich Pana. A ci, którzy nie wierzą, mówią: „Cóż to chciał Bóg wyrazić przez to podobieństwo?” Przez nie On sprowadza z drogi wielu i prowadzi drogą prostą wielu. Lecz On sprowadza przez to z drogi tylko ludzi bezbożnych.

2:27Ci, którzy naruszają przymierze Boga, chociaż je przedtem uroczyście potwierdzili; ci, którzy przecinają to, co Bóg nakazał złączyć, i ci, którzy szerzą zgorszenie na ziemi – oni wszyscy poniosą stratę.

2:28Jakże możecie nie wierzyć w Boga? Byliście umarłymi, a On dał wam życie; potem sprowadzi na was śmierć i znowu da wam życie; wtedy do Niego zostaniecie sprowadzeni.

2:29On jest Tym, który stworzył dla was wszystko to, co jest na ziemi. Następnie zwrócił się ku niebu i ukształtował je w siedem niebios. On jest o każdej rzeczy wszechwiedzący!

2:30I oto powiedział twój Pan do aniołów: „Ja umieszczę na ziemi namiestnika. „ Oni powiedzieli: „Czy Ty umieścisz na niej tego, kto będzie szerzył na niej zepsucie i będzie przelewał krew, kiedy my głosimy Twoją chwałę i głosimy Twoją świętość?” Powiedział: „Zaprawdę, Ja wiem to, czego wy nie wiecie!”

2:31I On nauczył Adama wszystkich imion, potem przedstawił wszystkie stworzenia aniołom mówiąc: „Obwieśćcie Mi ich imiona, jeśli jesteście prawdomówni!”

2:32Oni powiedzieli: „Chwała Tobie! My nie mamy żadnej innej wiedzy poza tym, czego nas nauczyłeś. Ty, zaprawdę, jesteś Wszechwiedzący, Mądry!”

2:33On powiedział: O Adamie! „Obwieść im ich imiona!” A kiedy Adam im obwieścił ich imiona, powiedział Pan: „Czyż wam nie powiedziałem? Ja znam to, co skryte, w niebiosach i na ziemi, i Ja wiem, co wy ujawniacie i co skrywacie.”

2:34A kiedy powiedzieliśmy do aniołów: „Oddajcie pokłon Adamowi!”, oni oddali pokłon, z wyjątkiem Iblisa. On odmówił, wbił się w pychę i znalazł się wśród niewiernych.

2:35I powiedzieliśmy: O Adamie!” Zamieszkajcie, ty i twoja małżonka, w Ogrodzie i jedzcie jego owoce dowolnie, skąd chcecie: lecz nie zbliżajcie się do tego drzewa, bo znajdziecie się między niesprawiedliwymi!”

2:36Wtedy szatan spowodował, że potknęli się o nie, i wyprowadził ich z tego stanu, w którym się znajdowali. I powiedzieliśmy im: „Idźcie precz! Wy będziecie wrogami jedni dla drugich! Będziecie mieli stałe miejsce pobytu na ziemi i używanie do pewnego czasu.”

2:37Wtedy otrzymał Adam od swojego Pana pewne słowa i On zwrócił się ku niemu. Albowiem On jest Przebaczający, Litościwy!

2:38Powiedzieliśmy: „Idźcie precz stąd wszyscy! Lecz przyjdzie do was ode Mnie droga prosta. A ci, którzy pójdą po Mojej drodze prostej, nie będą się lękać i nie będą się smucić.”

2:39A ci, którzy nie uwierzyli i za kłamstwo uznali Nasze znaki, będą mieszkańcami ognia; oni tam będą przebywać na wieki.

2:40O synowie Izraela! Wspominajcie Moje dobrodziejstwa, którymi was obdarzyłem, i wypełniajcie wiernie Moje przymierze, wtedy i Ja będę wypełniał wasze przymierze. I bójcie się Mnie!

2:41Wierzcie w to, co Ja zesłałem, potwierdzaj prawdziwość tego, co wy posiadacie; i nie bądźcie pierwszymi wśród tych, którzy w to nie wierzą! I nie sprzedajcie Moich znaków za niską cenę! I bójcie się Mnie!

2:42I nie ubierajcie prawdy w fałsz! I nie ukrywajcie prawdy, skoro przecież wiecie!

2:43Odprawiajcie modlitwę i dawajcie jałmużnę; skłaniajcie się z tymi, którzy się skłaniają!

2:44Czy będziecie nakazywać ludziom dobroć, a zapominać o sobie samych? Wy przecież recytujecie Księgę. Czy nie rozumiecie?

2:45Proście o pomoc w cierpliwości i w modlitwie! Zaprawdę, to jest trudna rzecz, ale nie dla ludzi pokornych,

2:46Którzy myślą, że spotkaj swego Pana, i że do Niego powrócą

2:47O synowie Izraela! Wspominajcie Moje dobrodziejstwa, którymi was obdarzyłem! Zaprawdę, Ja was wyniosłem ponad światy!

2:48I bójcie się Dnia, kiedy dusza nie będzie mogła zapłacić niczym za drugą duszę, i nie będzie przyjęte jej wstawiennictwo; ani nie będzie przyjęta żadna równowartość i nikt nie otrzyma wspomożenia!

2:49I oto wybawiliśmy was od ludzi Faraona, którzy nakładali na was ciężką karę, zabijali waszych synów, a pozostawiali przy życiu wasze kobiety. W tym jest dla was wielkie doświadczenie od waszego Pana.

2:50Oto rozdzieliliśmy dla was morze i wyratowaliśmy was, a zatopiliśmy lud Faraona na waszych oczach.

2:51A kiedy zawarliśmy przymierze z Mojżeszem na czterdzieści nocy, wtedy, w czasie jego nieobecności, wzięliście sobie cielca, i staliście się niesprawiedliwi!

2:52Potem jednak przebaczyliśmy wam. Być może, będziecie wdzięczni!2:53Oto daliśmy Mojżeszowi Księgę i rozróżnienie; być może, wy pójdziecie drogą prostą!

2:54Powiedział Mojżesz do swego ludu: „O ludu mój!.Wyrządziliście niesprawiedliwość sami sobie, wybierając cielca. Nawróćcie się więc do waszego Stwórcy, i zabijajcie się! Tak będzie dla was lepiej w obliczu waszego Stwórcy, i On się ku wam nawróci. Zaprawdę, On jest Przebaczający, Litościwy!”

2:55Kiedy powiedzieliście: „O Mojżeszu! My ci nie uwierzymy, dopóki nie zobaczymy Boga na jawie.” Wtedy poraził was piorun na oczach wszystkich.

2:56Potem wskrzesiliśmy was, po waszej śmierci. Być może, będziecie wdzięczni!

2:57I ocieniliśmy was białym obłokiem, i spuściliśmy na was mannę i przepiórki: „Jedzcie wspaniałe rzeczy, w które was zaopatrzyliśmy!” Oni nie Nam wyrządzili niesprawiedliwość, lecz wyrządzili niesprawiedliwość sobie samym.

2:58Oto powiedzieliśmy: „Wejdźcie do tego miasta i jedzcie tam swobodnie, co chcecie. Wchodźcie do bramy, wybijając pokłony, i mówcie: „Przebaczenie!” Przebaczymy wam wasze grzechy i damy więcej tym, którzy czyni dobro.”

2:59Lecz niesprawiedliwi zamienili słowo, które im zostało powiedziane, na inne słowo. I spuściliśmy na niesprawiedliwych gniew z nieba za to, iż byli bezbożni.

2:60A kiedy Mojżesz prosił o wodę dla swojego ludu, Powiedzieliśmy: „Uderz swoją laską o skałę!” „I wytrysnęło z niej dwanaście źródeł, tak iż wszyscy ludzie znali miejsce swego wodopoju. „Jedzcie i pijcie z tego, w co zaopatrzył was Bóg! I nie czyńcie zła na ziemi jako gorszyciele!”

2:61Kiedy powiedzieliście: „O Mojżeszu! My nie możemy znieść jednego rodzaju pożywienia. Poproś dla nas swego Pana, aby On przygotował dla nas to, co wydaje ziemia, jak: jarzyny, ogórki, czosnek, soczewica i cebula.” - On powiedział: „Czyżbyście chcieli zamienić to, co jest lepsze, na to, co jest gorsze? Uchodźcie do Egiptu, tam będziecie mieć, o co prosicie!” I doznali poniżenia i biedy, i ściągnęli na siebie gniew Boga. Stało się tak, ponieważ nie wierzyli w znaki Boga i zabijali proroków bez żadnego prawa. Stało się tak, ponieważ zbuntowali się i byli występni.

2:62Zaprawdę, ci, którzy uwierzyli, ci, którzy wyznają judaizm, chrześcijanie i sabejczycy, i ci, którzy wierzą w Boga i w Dzień Ostatni i którzy czynią dobro, wszyscy otrzymają nagrodę u swego Pana; i nie odczują żadnego lęku, i nie będą zasmuceni!

2:63Oto zawarliśmy z wami przymierze i wznieśliśmy nad wami górę: „Trzymajcie mocno to, co wam daliśmy, i wspominajcie to, co tam jest! Być może, będziecie bogobojni!”

2:64Wy jednak potem odwróciliście się. I gdyby nie łaska Boga nad wami i Jego miłosierdzie, to bylibyście między stratnymi.

2:65Znacie już tych spośród was, którzy naruszyli sabat; My im powiedzieliśmy: „Bądźcie małpami wzgardzonymi!”

2:66I uczyniliśmy z nich przykład ostrzegający dla współczesnych i dla potomnych i napomnienie dla bogobojnych.

2:67I kiedy powiedział Mojżesz do swego ludu: „Zaprawdę, Bóg nakazuje wam zabić krowę!” - oni powiedzieli: „Czy ty sobie z nas żartujesz?” On powiedział: „Uciekam się do Boga, by nie być między głupimi!”

2:68Oni powiedzieli: „Proś dla nas swego Pana, aby nam wyjaśnił, jaka ona ma być?” On powiedział: „Mówi Pan: To ma być krowa nie stara ani nie cielę, lecz coś pośredniego. Czyńcie więc, co wam zostało nakazane!”

2:69Oni powiedzieli: „Proś dla nas swego Pana, aby nam wyjaśnił, jaka ma być jej barwa?” On powiedział: „Pan mówi: Ta krowa ma być żółta w odcieniu jasnym, i cieszyć oczy patrzących.”

• Uaktualnij art.
• Poleć
• Drukuj
• obserwuj
• Zgłoś nadużycie